TEATR LALEK

Z cyklu:

W kwestii Kontrapunktu – zgadza mi się tylko jego… numeracja.

Część np. 16

Do Zbigniewa Niecikowskiego
Wszystkiemi cnotami teatralnemi obdarzonemu.

Wielce Szanowny Panie Dyrektorze…

Kilka dni temu w stan pewnej melancholii wprawiło mnie po spektaklowe w Pleciudze zderzenie… z przeszłością.
W foyer, na stoliku, przy gablotach – leżały książki. Pleciugowe wydawnictwa, nie tylko kontrapunktowe. Wspaniały gest, słuszna decyzja by opracowania te po prostu uwolnić z magazynu i oddać teatralnej publiczności.
Wielka była moja radość, gdy zagłębiłem się w lekturę, o tyle trudna, że ciekawskie łzy wzruszenia pchały się na oczy, równie jak ja żądne niegdysiejszych uniesień.

Album „Ślady Kontrapunktu” powinienem był dozować i pod nadzorem kardiologa połykać, a nie rzucać się nań, jak Pan na swój teatr, przez który tyle lat „szedłeś łodzią w całej jego głębokości”.

Nie pomylę się twierdząc, że ten zbiór wydawnictw, opracowań i rozważań, jakie ukazały się nie tak dawno pod Pleciugową redakcją nie miał wcześniej swojego odpowiednika w szczecińskiej spoleczności teatralnej. Czy zza scenicznego horyzontu nadpłynie kolejna, podobnie wyrażona fala myślenia o teatrze, by dać jego obraz współczesny, a tym samym pozwalający porównać z niedawnym?

Nie zamierzam czekać na ten moment.

Czas nie zaczeka.

Zajrzyjmy więc za kulisę dzisiejszego teatru lalkowego. Zweryfikujmy zapisane, niedawne nadzieje i obawy.

Jak to zrobimy? Proponuję Panu partię – na w pełni hazardowych zasadach – teatralnego pokera, w dodatku znaczonymi kartami.

Ja te karty oznaczyłem, choć talia należy do Pana i Pańskich Współpracowników. Ukazała się jako okolicznościowe (60-lecie) wydawnictwo „O polskim teatrze lalek – w Szczecinie”, pod redakcją Haliny Waszkiel, Szczecin 2015.

Publikacja jest pokłosiem konferencji „Teatr lalek: gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy, jak tam dojść?” (14-16 listopada 2013), przygotowanej w ramach projektu „Teatr i miasto: przestrzeń świętowania / przestrzeń codzienności”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Miasta Szczecin.

Najchętniej zawarte w tym tomie wszystkie Państwa artykuły przeniósłbym do Internetu i opatrzył refleksją: gdzie jesteśmy, dokąd doszliśmy, czy nadal w jakimś kierunku zmierzamy? Osiągnęliśmy wskazane cele i po następne sięgamy? Jak do nich dojdziemy?

Pozwoli Pan i Współautorzy tomu oraz obecne kierownictwo teatru (ładny nam się stolik uszykował) – że zawistuję kilkoma cytatami, które – wierzę – nie będą efektownymi „kaczkami” dziennikarskimi puszczonymi na czy spokojną teatralną toń teatru lakowego w Polsce?

Przede wszystkim zapytam o kontynuację projektu „Teatr i miasto: przestrzeń świętowania / przestrzeń codzienności”. Nie znajduję śladów tego projektu po roku 2013. Była to akcja jednorazowa, okolicznościowa, związana z jubileuszem teatru? Nie mogła trwać do dziś? W mieście widać i czuć było wtedy poruszenie. Internet przypomina o spektaklach i obchodach. I co? I nic? Moim zdaniem zaniechania tego nie da się usprawiedliwić.

Poniżej – wspomniane wisty z kilku pierwszych artykułów z tomu „O polskim teatrze lalek – w Szczecinie”.

Kilka dni temu w mediach społecznościowych przypomniał Pan postać „Dobromila”. Wcześniej wspominał Pan o balaście w postaci Jego dorobku, który przejął Pan na swój pokład. Nie mniejszy przekazał Pan swojemu następcy.

Czy wszystkie Państwa dotychczasowe i obecne wysiłki podejmowane przez całe zespoły rzeczywiście umocniły pozycję teatru lalkowego, uczyniły zeń magiczną bramę do świata wyobraźni, wrażliwości, piękna i odwagi myślenia?

Nie mam tej pewności!

Zapraszam Państwa.
To, że zadanie nie jest proste – każdy wie. Ale ono jest niezbędne – i tę prawdę musimy sobie nawzajem uświadamiać.

„Teatr i miasto: przestrzeń świętowania / przestrzeń codzienności” – larum brzmi!

Nie tak dawno, w gronie obecnego kierownictwa Pleciugi rozmawialiśmy o wyzwaniu repertuarowym na najbliższe miesiące. Zapis tej rozmowy niebawem opublikuję na łamach www.koneser.club

P.S. Jesienią 2023 jedna z lokalnych gazet opublikowała mój tekst o Pleciudze, który zatytułowałem:

Teatr nasz najważniejszy

Redakcja tytuł ten skreśliła.

• Przecież to nie jest prawda! – usłyszałem.
• Otóż TO JEST PRAWDA.
  Mam nadzieję ją upowszechniać na łamach portalu www.koneser.club