List szósty
Złe kusi. Mocno. To Pan nie wie?
Nie wolno się oglądać. Ale o tym to już dobrze Pan wie, czym zawsze kończą się powroty. Jakimi by one nie były, jak bardzo zostałyby obwarowane przysięgami i nadziejami – pozostaną już tylko sklejonym, pięknym dzbanem, w którym kwiaty nie ustoją dłużej niż do zachodu słońca.
Nie lubię zachodów. Ale – przyznaję – w nie mniejszym stopniu jak wschody – są wielkim widowiskiem.
Gdybym pisała pamiętnik… Może zanotowałabym taki akapit:
Byłam już bardzo zmęczona i doskwierało mi pragnienie. Spiesznie mi było dotrzeć do miejsca, w którym planowałam rozbić namiot. Powinnam jeszcze kupić wodę. Gwałtownie zahamowałam. Wtedy, w rowerowym lusterku zauważyłam zachodzące słońce. Odwróciłam głowę. Ciężko oddychając wpatrywałam się z niedowierzaniem w jego ogień. Przecież podobne sceny widziałam i przeżywałam już wiele razy, a mimo to… zapłonęłam razem z nim. Oczarowanie? Pan nie jest kobietą, nie wie, co słowo to znaczy… Niebo, jak słodki owoc, dojrzewało w moich oczach. Zmieniało barwy, przyciągało, hipnotyzowało, a ja zamiast kontynuować podróż do wyznaczonego celu, stałam w miejscu.
– Patrz – mówiło, – bo już wyglądam inaczej.
Umie pan nazywać kolory? Powie pan – oprószone pudrowym różem, poprzez odcienie pomarańczy – eksplodowało parzącą czerwienią.
Piekielną – powiedziałabym.
Na szczęście wiatr zaciągnął kurtyny zmroku. I wtedy poczułam, że wszystko ginie, a ja zaczynam… spadać. W uszach huragan, we włosach świst, a w myślach – pustka. Nie mogłam złapać tchu, wiatr wypełnił mnie bez reszty. Dusiłam się. Tak bardzo już chciałam poczuć dno.
Ale dna…. nie ma!
Popularne posty
KIm byli? Skąd przyszli, dokąd odeszli? Mieli swoje imiona, marzenia i własne miejsce na ziemi.
Chętnie oglądane
